چرا اروپای غربی همچنان به آمریکا اجازه می دهد تا امنیت خود را کنترل کند؟ - RT روسیه و اتحاد جماهیر شوروی سابق

از جانب ملاقات با کریل آمارمورخ آلمانی در دانشگاه کخ استانبول که در مورد روسیه، اوکراین و اروپای شرقی، تاریخ جنگ جهانی دوم، جنگ سرد فرهنگی و سیاست حافظه کار می کند. توییت کرد @tarikcyrilamar.

امانوئل مکرون، رئیس جمهور فرانسه، ریاست کشورش در اتحادیه اروپا را با یک تحریک جسورانه آغاز کرد. او در سخنرانی خود در پارلمان اروپا در استراسبورگ، سر خود را بالاتر از لفاظی های فزاینده ضد مسکو گذاشت و خواستار گفتگو در سراسر این قاره شد. "تقسیم ناپذیر" یک استراتژی امنیتی که روسیه را درگیر می کند و برای مقابله با آن وجود ندارد.

در واقع، این تعجب آور نیست: همانطور که ماکرون اشاره کرد، او رویکرد مشابهی را پیشنهاد کرد "برای سالها" قبلا، پیش از این. این نیز ایده ای است که آنقدر آشکارا معقول است که تقریباً خسته کننده است. چرا اتحادیه اروپا نه در چنین مبادله ای با قدرتمندترین همسایه خود که از نظر نظامی بیشتر انرژی به او بستگی دارد، شرکت می کند؟ در واقع، مورخی که به آن لحظه برمی گردد، ممکن است روزی چشمانش را بمالد و از خود بپرسد که چگونه چیزی به این سادگی دیگر سر جایش نیست.

چیزی که عمل ماکرون را در اشاره به چیزهای بدیهی جالب می کند، واکنش بیش فعالی تقریباً خنده دار است که برانگیخت. رئیس جمهور فرانسه، فایننشال تایمز، عجله کرد تا با اصطلاحات نظامی به ما هشدار دهد. "درجات را بشکن." بوروکرات‌های بروکسل تلاش کرده‌اند از خود فاصله بگیرند و مکرون را متهم می‌کنند که این کار را به تنهایی و بدون هشدار انجام می‌دهد. یک مقام اتحادیه اروپا به خصوص جسور و البته ناشناس - احتمالاً از کشورهای بالتیک یا لهستان - کل ایده خود را فراخواند. "دیوانه."

جوزپ بورل، دیپلمات ارشد اتحادیه اروپا، عجله ای تقریباً ناپسند داشت تا مطمئن شود واشنگتن می داند که مکرون از طرف او صحبت نمی کند. ینس استولتنبرگ، دبیرکل ناتو و آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه ایالات متحده، خواستار این موضوع شده اند. "وحدت" بین ایالات متحده و اتحادیه اروپا با شوری که یادآور کنگره حزب شوروی است. و گویی در سرنخ، تیپ کوچکی از تبلیغاتگران غربی در رسانه های اجتماعی سقوط کردند تا فرانسوی ها را سرزنش کنند. بچه وحشتناک'س نقض فاحش آداب معاشرت مانند الف "واقعا متاسفم" حمله "غربی"، از نو، "وحدت".

همه اینها بسیار عجیب و حتی کاملاً پوچ است. زیرا به عنوان واکنشی به کاری که ماکرون انجام می دهد، اصلاً معنایی ندارد در واقع او گفتهمانطور که می توانید به راحتی با گوش دادن به یک ضبط شده متوجه شوید.

در واقع، واکنش هراس را فقط می توان به عنوان چیز دیگری درک کرد. ما به آن خواهیم رسید. اما ابتدا اجازه دهید نگاهی دقیق تر به اظهارات واقعی رئیس جمهور فرانسه بیندازیم.

به گفته مکرون، گفت‌وگو بین اتحادیه اروپا و روسیه باید باشد "صریح" - یعنی در کدی که به راحتی قابل رمزگشایی است، بدون تفاوت و همچنین نقاط توافق احتمالی. چالش های امنیتی را باید انتظار داشت نه اینکه به آنها پاسخ داد. اروپای غربی نیاز بیشتری دارد "بازاندیشی استراتژیک" اما همچنین "تسلیح مجدد استراتژیک"، رئیس جمهور گفت و صریحاً خواستار موضع قاطعانه در برابر آن شد "دستکاری - اعمال نفوذ" و "مداخله". با توجه به اتهامات اخیر بین غرب و روسیه، این ضربه آشکاری به مسکو بود. کمتر از سرسخت ترین شاهین های آمریکایی یا گرین نیست "مقدار" مکرون اصرار داشت که اخلاقگرایان آلمانی "اصول" و "قوانین"، در مرزهای خدشه ناپذیر و «رد حوزه های نفوذ». و غیره. مثال ها را می توان ضرب کرد، اما شما اصل را درک می کنید: "صلح" در مورد روسیه، واضح است که اینطور نبود. برعکس، واقعا سخنرانی سختی بود.

علاوه بر این، فرانسه واضح بود که هیچ کس نباید از این چرخه حذف شود. تعریف مواضع اروپای غربی باید به صورت مرحله ای انجام شود، بنابراین ایده این است که ابتدا یک رایزنی کلی و همه جانبه در داخل اتحادیه اروپا برای تعیین مواضع مشترک، سپس هماهنگی با ناتو و در نهایت در دست گرفتن میز مذاکره انجام شود. از این روند جان سالم به در برده است. برای گفتگو با روسیه

ایناهاش. سخنانی که در واقع نسبت به روسیه کاملاً متعصبانه بود و پیشنهادی سیاسی که به سایر اعضای اتحادیه اروپا و ناتو که البته تحت سلطه واشنگتن است، احترام می گذارد. پس واقعاً چه چیزی در مورد ابتکار ماکرون برای بسیاری از مردم غرب آزاردهنده است؟

به طور خلاصه، این اصلاً مربوط به روابط اتحادیه اروپا با روسیه نیست. در واقع، او با مشکلاتی (احتمالاً عمدی) مواجه است، زیرا به طور ضمنی اما آشکار روابط این بلوک با ایالات متحده را به چالش کشید.

اصرار او مبنی بر اینکه اروپای غربی نه تنها باید امنیت قابل اعتمادی داشته باشد، بلکه بتواند به تنهایی آن را تامین کند، مطمئناً «آتلانتیک‌ها»، کسانی که هنوز به وابستگی داوطلبانه به ایالات متحده اعتقاد قاطع دارند، به راه نادرستی سوق داده است. در تئوری، جستجوی دیرینه مکرون برای "خود مختاری استراتژیک" چندان بحث برانگیز نیست اما در عمل این یکی از آن سیاست هایی است که نباید عواقب واقعی داشته باشد.

اروپا "مستقل در دنیایی خشن ... از هوس دیگران" به قول رئیس جمهور فرانسه، البته وجود ندارد. این واقعیت که ماکرون تظاهر به انجام این کار می کند و در واقع خواستار واقعی شدن این ساختگی است، توهینی به تعداد حیرت انگیز سیاستمداران، اندیشکده ها و روزنامه نگاران اروپایی است که همچنان در حال سرمایه گذاری کورکورانه هر چه بیشتر بر روی افول هستند. آمریکا ناپایدار و به طور فزاینده غیرقابل پیش بینی به عنوان نگهبان آنها.

این باور ناامیدانه است - که آشکارا با تردید بسیار سرکوب شده همراه است - که ماکرون به طور ضمنی زیر سوال می‌برد که وقتی می‌گوید استقلال استراتژیک چه معنایی دارد اگر واقعاً منظور اتحادیه اروپا باشد: "صنایع دفاعی مناسب" به تنهایی، تعریف الف "دکترین امنیت خود" و در نتیجه الف اروپایی که مستقل است و قدرت تصمیم گیری در مورد آینده خود را دارد و به انتخاب دیگر قدرت های بزرگ وابسته نیست.

باز هم اشتباه نکنید: هیچ یک از موارد فوق با همکاری، حتی همکاری نزدیک با ایالات متحده منافات ندارد. همه اینها بدان معناست که اتحادیه اروپا باید مدل کنونی امنیت خود را به عنوان یک مشتری وابسته به آمریکا (یک بازمانده ناکارآمد جنگ سرد که بیش از سی سال پیش پایان یافت) به یک مدل جدید به عنوان یک شریک مستقل تبدیل کند.

و این اصل است. زیرا آنچه واقعاً آشفتگی احمقانه در مورد رویکرد بسیار معقول ماکرون را آشکار می کند، ربطی به او یا حتی فرانسه یا روسیه ندارد. هسته اصلی "آتلانتیک" است نه اعتقاد به نیاز به همکاری با واشنگتن، حتی اگر بسیاری از کشیشان و تمرین‌کنندگان ممکن است چنین بگویند.

هسته واقعی آتلانتیسیسم اعتقاد به نیاز به وابستگی حیاتی به ایالات متحده است. و این موضع - بر خلاف موقعیت مبتنی بر همکاری همتایان - آسیب پذیر است: هیچ فایده ای در مسدود کردن ظرفیت اتحادیه اروپا برای ادامه به خطر انداختن امنیت خود با تکیه بر واشنگتن به جای خود وجود ندارد.

مکرون به تنها راه معقول رو به جلو، یعنی استقلال واقعی اروپای غربی از آمریکا اشاره می کند. و از آنجایی که نمی توان آن را صادقانه بدون اذعان به پوسیدگی در پایه نامید "آتلانتیک" یعنی وابستگی داوطلبانه به یک نیروی آشکارا غیرقابل اعتماد، رئیس جمهور فرانسه به طور ناعادلانه مورد حمله قرار می گیرد: با تظاهر به مخالفت با غرب. "وحدت"، گویی در کلیسای قرون وسطایی شاهد آزار و اذیت یک بدعت گذار هستیم. وقتی سوزاندن جادوگران شروع می شود، یک چیز مسلم است: بحث ها تمام شده است.