مقصر بحران اوکراین کیست؟ - RT روسیه و اتحاد جماهیر شوروی سابق

از جانب گلن این یکی، استاد دانشگاه جنوب شرقی نروژ و سردبیر مجله روسیه در امور جهانی. او را در توییتر دنبال کنید @glenn_diesen.

یک نظرسنجی اخیر توسط مرکز لوادا مسکو که به عنوان "عامل خارجی" توسط وزارت دادگستری مسکو به دلیل ارتباط با منابع مالی خارجی ثبت شده است، نشان می دهد که روس ها چه کسی را در تشدید تنش مقصر می دانند. 50 درصد عظیم بر این باورند که ناتو مسئول است، در حالی که تنها 16 درصد اوکراین را مقصر می دانند و 3 درصد انگشت اتهام را به سمت منطقه جنگ زده دونباس نشانه می گیرند. 4 درصد دیگر معتقدند که روسیه مقصر است. به زبان ساده، مردم این کشور درگیری بر سر اوکراین را جنگ ناتو می دانند.

اوکراین مقصر نیست؟

چرا از هر شش روس فقط یک نفر کی یف را مقصر می داند، با توجه به اینکه رسانه ها این موضوع را چند وقت یکبار به عنوان نبرد بین دو ملت نشان می دهند؟ به نظر می رسد این موضع با این واقعیت مطابقت دارد که مسکو گفته است که مذاکره با اوکراین بی معنی است، زیرا رهبری آن تحت کنترل واشنگتن است.

یک نظرسنجی در اوکراین نشان داد که 65 درصد از اوکراینی‌ها معتقدند کشورشان تحت کنترل خارجی است، در مقایسه با 75 درصد و 71 درصد در مناطق حساس‌تر از ناتو در شرق و جنوب اوکراین. این ارقام نباید بعد از واقعیت ها، کسی را شگفت زده کند:

ادامه مطلب

ناتو زمانی وعده عضویت اوکراین را داد که تنها حدود 20 درصد از اوکراینی‌ها گفتند که می‌خواهند به این بلوک بپیوندند. پس از حمایت از سرنگونی رئیس جمهور منتخب دموکراتیک اوکراین، کشورهای غربی از "عملیات ضد تروریستی" کی یف علیه مردم خود حمایت کردند که مشروعیت کودتا را به چالش کشیده است. از آن زمان، ایالات متحده از سرکوب شدید مخالفان سیاسی کشور، که شامل دستگیری رهبر اصلی مخالفان، بستن رسانه های مخالف، رد صلاحیت میلیون ها رای دهنده، دستگیری تظاهرات و استفاده از آژانس های ضد فساد برای پاکسازی مخالفان می شود، حمایت کرده است. هدف از تبدیل اوکراین به یک سنگر در برابر روسیه با حمایت دموکراسی اوکراین ناسازگار است.

رئیس جمهور ولادیمیر زلنسکی در سال 2019 با کسب 73 درصد آرا در این پلتفرم که با دونباس مذاکره می کند و روابط با روسیه را احیا می کند، به پیروزی قاطع دست یافت. زلنسکی با اطمینان دادن به ملی گرایان راست در داخل و همچنین در واشنگتن، وعده های انتخاباتی خود را لغو کرد و محبوبیت او به شدت کاهش یافت. در اکتبر 2021، یک نظرسنجی توسط موسسه بین المللی جامعه شناسی کیف نشان داد که میزان تایید آن به 24٪ کاهش یافته است. زمانی که اولگ تاتاروف، معاون رئیس دفتر زلنسکی، از کنترل خارجی بر دولت شکایت کرد، بلافاصله برکنار و متهم شد.

ایالات متحده تمایلی ندارد که نماینده اوکراینی خود را برای اجرای توافقنامه مینسک مورد تایید سازمان ملل متحد تحت فشار قرار دهد، اما در عوض ایالات متحده در حال آوردن سلاح به اوکراین است و به طور معمول ناتو را تهدید می کند. تبدیل اوکراین به خط مقدم در برابر روسیه، مسکو را وادار به واکنش می کند، که خطر جنگ و بقای اوکراین را به عنوان یک کشور به دنبال دارد.

متعاقباً، به نظر نمی‌رسد اکثر روس‌ها اوکراین را مقصر نمی‌دانند و این کشور را به عنوان یک دولت خارجی نادیده می‌گیرند.

جنگ ناتو؟

در طول جنگ سرد، ناتو برای کنترل اتحاد جماهیر شوروی با دفاع جمعی خدمت کرد. هدف این بلوک حفظ وضعیت موجود در برابر رویزیونیسم شوروی بود. پس از فروپاشی پیمان ورشو و فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، بسیاری انتظار داشتند که ناتو منحل شود. او برعکس عمل کرد و از وضعیت موجود به یک اتحاد نظامی تجدیدنظرطلب تبدیل شد. در 12 مارس 1999، ناتو شروع به گسترش کرد و کمتر از دو هفته بعد، با نقض قوانین بین المللی به یوگسلاوی حمله کرد. همانطور که هنری کیسینجر در آن زمان هشدار داد، ناتو دیگر نمی تواند ادعای اتحاد دفاعی داشته باشد و ترس روسیه از رویزیونیسم غربی در اروپا تایید شد.

ادامه مطلب

اصل مرکزی از "امنیت غیر قابل تقسیم"که دلالت بر این دارد که یک کشور نباید امنیت خود را به قیمت کشور دیگر افزایش دهد، اصل اساسی هر توافقنامه امنیتی پاناروپایی از توافقنامه هلسینکی 1975 تا منشور پاریس برای اروپای جدید 1990 است.

با این حال، توسعه طلبی و رویزیونیسم ناتو در لباس ایدئولوژی پوشیده شد، در حالی که ائتلاف نظامی تغییر نام داد. "جامعه دموکراسی". بحث این بود که روسیه نباید نگران باشد، زیرا گسترش ناتو مساوی با گسترش منطقه صلح و ثبات است که به نفع امنیت روسیه نیز خواهد بود. با این چابکی ایدئولوژیک، همه قراردادهای امنیتی پاناروپایی برچیده شده و امنیت پاناروپایی به طور قابل پیش بینی در حال فروپاشی است.

گسترش ناتو به طور ضمنی شامل صدور اولتیماتوم به روسیه بود. مسکو ممکن است گسترش ناتو تا مرزهای روسیه را بپذیرد یا نپذیرد "قدرت برای خیر"یا به مخالفت با توسعه طلبی و انتقاد به عنوان نیرویی ضد دمکراتیک و ضد تمدن که باید کنترل شود. در هر صورت، ناتو گسترش خواهد یافت و توافقات امنیتی پاناروپایی بی اهمیت خواهد شد.

این ایده که ناتو دیگر یک اتحاد ضد روسیه نیست بر منطق عجیبی استوار است. روسیه می تواند بپذیرد که ناتو به یک جامعه ارزشی صلح آمیز تبدیل شده است، در غیر این صورت ناتو مجبور خواهد شد به ماموریت قبلی خود برای مهار روسیه بازگردد. آنچه اجتناب ناپذیر بود اکنون اتفاق افتاده است. تلاش های روسیه برای مهار توسعه طلبی ناتو به عنوان تجاوز روسیه توصیف شده است که ناتو را ملزم می کند تا عضویت خود را گسترش دهد و زیرساخت های نظامی خود را بیشتر به سمت مرزهای روسیه سوق دهد.

معرفی بحران اوکراین به عنوان تجاوز روسیه

روسیه از اوکراین درخواست تضمینی مبنی بر عدم پذیرش عضویت در ناتو نکرده است، اما در عوض از ناتو خواسته است که در وهله اول پیشنهاد عضویت را ارائه ندهد. این ممکن است یک تفاوت کوچک به نظر برسد، اما اختلاط این دو در مرکز تبلیغات ناتو در طول بحران اوکراین است.

ناگهان، داستان دیگر این نیست که روسیه از ناتو می‌خواهد تا گسترش اتحاد نظامی ضد روسیه را با بودجه‌ای بیش از 10 برابر روسیه متوقف کند - درخواستی سازگار با "امنیت غیر قابل تقسیم" اصل هر توافقنامه امنیتی پاناروپایی در عوض، مناقشه این است که روسیه به همسایه کوچکتر خود دیکته می کند که چه کاری باید انجام دهد. با این دست ماهر، درگیری ناتو و روسیه به درگیری روسیه و اوکراین تبدیل می شود و روسیه به جای ناتو به نیروی تجدیدنظرطلب تبدیل می شود.

این بدیهی است که داستان خوبی است، زیرا ناتو از یک منبع بی ثباتی به یک تامین کننده امنیت خارجی در حال حرکت است. "حمایت از اوکراین". عضویت در ناتو ناگهان منشا درگیری نیست، بلکه راه حل است.

اظهارات، دیدگاه ها و نظرات بیان شده در این ستون فقط مربوط به نویسنده است و لزوماً بیانگر نظرات RT نیست.