توطئه ترور اتحاد جماهیر شوروی - RT روسیه و اتحاد جماهیر شوروی سابق

از جانب پل رابینسون، استاد دانشگاه اتاوا. او در مورد تاریخ روسیه و شوروی، تاریخ نظامی و اخلاق نظامی می نویسد و نویسنده وبلاگ Irrussianality است. او توییتی در @Irrussianality منتشر کرد.

در 7 دسامبر 1991، سه دهه پیش در این هفته، رهبران جمهوری های اتحاد جماهیر شوروی روسیه، اوکراین و بلاروس (بلاروس کنونی) - بوریس یلتسین، لئونید کراوچوک و استانیسلاو شوشکویچ - در یک استراحتگاه شکار در جنگل بلووژسکای بلاروس ملاقات کردند. . در آنجا آنها قراردادی را امضا کردند که عملاً اتحاد جماهیر شوروی را منحل کرد.

برای برخی، این حرکت قهرمانانه ای بود که شکست نهایی کمونیسم را تضمین کرد، روسیه را از میراث امپریالیستی اش رها کرد و سرانجام به کشورهای رنج کشیده اتحاد جماهیر شوروی استقلال داد. با این حال، برای دیگران، این یک خیانت بود که به طور غیرضروری اتحادیه ای را که اکثر شهروندان هنوز برای آن ارزش قائل هستند، در هم شکست و باعث شد میلیون ها روس در خارج از کشور خود زندگی کنند و بذر درگیری های آینده، مانند جنگ امروز در شرق اوکراین را کاشتند.

ادامه مطلب

شوشکویچ زمانی که همتایان روسی و اوکراینی خود را در دسامبر 1991 به بلووژسکایا دعوت کرد، به نابودی اتحاد جماهیر شوروی فکر نمی کرد. در عوض، او امیدوار بود بحران انرژی را که جمهوری سوسیالیستی شوروی بلاروس خود با آن روبرو بود حل کند. اقتصاد شوروی به دست رهبری حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی متکی بود. هنگامی که دولت دومی در نتیجه برنامه اصلاحات میخائیل گورباچف، رهبر شوروی، فروپاشید، اقتصاد برنامه ریزی شده متمرکز در هرج و مرج فرو رفت. شوشکویچ نگران کمبود نفت و گاز برای زمستان بود و از روس ها و اوکراینی ها خواست تا به بلووژسکایا بیایند تا در مورد تلاش های مشترک برای حل مشکلات اقتصادی خود گفتگو کنند.

با این حال، پس از این نشست، گنادی بوربولیس، نماینده روسیه، پیشنهادی غیرمنتظره برای رهبران برای امضای بیانیه ای ارائه کرد که در آن بیانیه ای را امضا کردند. اتحاد جماهیر شوروی به عنوان یک واقعیت ژئوپلیتیک و موضوع حقوق بین الملل دیگر وجود ندارد. بلاروس‌ها و اوکراینی‌ها موافقت کردند، و بنابراین پیمان بلوژسکایا امضا شد که در آن معاهده 1922 تأسیس اتحاد جماهیر شوروی باطل و باطل اعلام شد. با این اقدام اتحاد جماهیر شوروی منحل شد.

دو چیز در همه اینها برجسته است. اولاً، با سایر جمهوری‌های اتحادیه در مورد اینکه آیا آنها می‌خواهند آن را نابود کنند یا نه، مشورت نشده است. جمهوری مثل قزاقستان و ازبکستان استقلال نمی خواست، اما خواه ناخواه آن را تحمیل کردند.

دوم، کشوری که ابتکار عمل برای نابودی اتحادیه را به دست گرفت روسیه بود. اتحاد جماهیر شوروی می توانست بدون سه کشور بالتیک - استونی، لتونی و لیتوانی - که در آگوست 1991 اعلام استقلال کردند، زنده بماند. حتی ممکن است بدون اوکراین که تنها شش روز قبل از اجلاس سران بلوژسکایا رفراندوم استقلال برگزار کرد، زنده بماند. اما او بدون روسیه نمی توانست زنده بماند. پس از اینکه روسیه تصمیم گرفت که نمی خواهد بخشی از اتحادیه باشد، اتحاد جماهیر شوروی محکوم به فنا بود.

پس چرا رهبران روسیه تصمیم گرفتند جمهوری خود را از بقیه اتحاد جماهیر شوروی جدا کنند که بیشتر آنها بیش از صد سال و در بسیاری موارد بسیار طولانی تر با هم متحد شده بودند و در برخی موارد جمعیت زیادی از روسیه را در خود جای داده بودند؟ پاسخ در جاه طلبی های سیاسی و ایدئولوژیک رئیس جمهور روسیه بوریس یلتسین و متحدان لیبرال او نهفته است.

ادامه مطلب

زمانی که گورباچف ​​پرسترویکا را در سال 1985 آغاز کرد، روشنفکران روسیه تا حد زیادی از آن حمایت کردند. با این حال، تا سال 1989، بسیاری معتقد بودند که رهبر شوروی به اندازه کافی و به اندازه کافی سریع پیش نمی رود. زمانی که بوریس یلتسین به عنوان رقیب گورباچف ​​برخاست، بسیاری وفاداری خود را نسبت به گورباچف ​​تغییر دادند و یلتسین را مردی می دانستند که احتمالاً اصلاحات سریع دموکراتیک و بازار آزاد را دنبال می کند.

گورباچف ​​تمام اهرم های قدرت را در سطح حکومت شوروی کنترل می کرد. یلتسین تصمیم گرفت با به دست آوردن کنترل جمهوری فدرال سوسیالیستی شوروی روسیه (RSFSR)، بزرگترین جمهوری از 15 جمهوری تشکیل دهنده اتحاد جماهیر شوروی، آن را دور بزند. پس از پیروزی یلتسین در انتخابات ریاست جمهوری RSFSR در سال 1991، او و حامیانش شروع به ترویج نوعی ناسیونالیسم روسی کردند و خواستار انتقال قدرت از سطح اتحادیه به سطح جمهوری روسیه شدند. از گورباچف ​​تا یلتسین.

به ویژه در بهار سال 1990، کنگره نمایندگان خلق RSFSR "اعلامیه حاکمیت دولت" را صادر کرد. این بیانگر برتری قوانین روسیه بر قوانین شوروی است و اعلام می کند که هرگونه اقدام دولت شوروی که با حقوق RSFSR در تضاد باشد غیرقانونی است. این اعلامیه چیزی را برانگیخت که به "رژه حاکمیت" معروف شد، که در آن جمهوری‌های دیگر در اتحاد جماهیر شوروی از آن پیروی کردند. اما این روسیه بود که تا حد زیادی خواسته های یلتسین و حامیانش را برآورده کرد.

بعد از اینکه اتحاد جماهیر شوروی از بین رفت، گورباچف ​​هم رفت. بنابراین، نابودی اتحاد جماهیر شوروی در خدمت منافع شخصی یلتسین بود و به او اجازه داد تا در نهایت رقیب خود را شکست دهد. این تا حدودی توضیح می دهد که چرا روسیه توافق نامه های بلوژسکایا را به چالش کشید.

به گفته مشاور ارشد مالی یلتسین، اگور گیدار، دلیل دیگری نیز وجود داشت. به عنوان معاون نخست وزیر روسیه در اوایل سال 1992، گیدار به عنوان معمار برنامه اصلاحات اساسی بازار آزاد معروف به "شوک درمانی" شناخته می شود. او و تیمش قبلاً می خواستند شوک درمانی را معرفی کنند. با این حال، همانطور که گیدار بعدها توضیح داد، آنها معتقد نیستند که رهبران سایر جمهوری های شوروی مایل به انجام همین کار باشند.

از آنجایی که اصلاحات اقتصادی در اتحاد جماهیر شوروی باید به طور همزمان در همه جمهوری‌ها انجام می‌شد، مخالفت جمهوری‌های غیرروسی به این معنی بود که تا زمانی که اتحاد جماهیر شوروی وجود داشت، شوک درمانی غیرممکن بود. تنها راهی که روسیه می توانست این کار را انجام دهد خلاص شدن از شر جمهوری های دیگر و تبدیل شدن به یک کشور مستقل بود. به طور خلاصه، انتخاب اتحاد یا شوک درمانی بود. یلتسین و گیدار دومی را انتخاب کردند.

می توان گفت که اتحادیه به شکل فعلی به هر حال محکوم به فنا بود. حزب کمونیست آنقدر در اداره کشور نقش داشت که پس از تضعیف، اتحاد جماهیر شوروی به سرعت از هم پاشید و مقامات محلی مجبور شدند در تلاشی مذبوحانه برای حفظ نوعی نظم، قدرت را به دست گیرند. با این حال، اگر تمایل به انجام آن در مسکو وجود داشت، نوعی از اتحادیه می‌توانست حفظ شود.

اتفاق نیفتاد. ادامه حیات اتحاد جماهیر شوروی به نفع یلتسین و اطرافیانش نبود، بنابراین آنها با خوشحالی از شر او خلاص شدند. خوب یا بد، روسیه تا امروز با عواقب آن زندگی می کند.

اظهارات، دیدگاه ها و نظرات بیان شده در این ستون فقط مربوط به نویسنده است و لزوماً بیانگر نظرات RT نیست.